Rond 1121 trokken enkele ridders zich terug in het moeras ten oosten van Utrecht, het Oostbroek, om daar een vroom leven als heremiet te gaan leiden. Al spoedig hierna, in 1122, werd het aldus daar ontstane klooster, dat zowel mannen als vrouwen herbergde, begiftigd door niemand minder dan keizerin Mathilde, echtgenote van keizer Hendrik V. Juist in deze periode bezocht de keizer enkele malen Utrecht en vonden daar gebeurtenissen plaats die van grote invloed zouden zijn op de ontwikkeling van de stad Utrecht en haar omgeving. In deze publicatie wordt het ontstaan en de eerste ontwikkeling van dit klooster - later bekend als de Sint-Laurensabdij en het daarnaast ontstane Vrouwenklooster in De Bilt - in de context van de genoemde ontwikkelingen geplaatst. Hierbij worden de gebeurtenissen in en rond Utrecht in deze periode in een nieuw licht gezet en worden de bronnen die er van de begunstiging van de abdij bewaard zijn gebleven opnieuw bekeken.